4Hoog

“Er ontspint zich een dansant bewegingsspel van aantrekken en afstoten tussen de twee. Ze verdwijnen in elkaars truien, ze dagen elkaar uit. Wat de een kan, wil de ander ook, en vice versa. Het wordt een suggestief woordenloos dansspel van ontmoeten en uit elkaar gaan, in pure eenvoud, en in een afwisseling van hoog slapsticktempo en trage abstracte dans. Poëtisch en humoristisch glijdt het ene beeld in een spitse timing associatief organisch over in een ander. Het is voor jong en oud een veertig minuten geboeid blijven kijken. Fantastisch in al zijn beeldende en bewegende betekenissen.”- Tuur Devens in Theatermaggezien, 1 december 2010

“Ik laat graag weten dat Wanikan hier in Genk bijzonder goed in de smaak is gevallen. Ik zag de voorstelling voor het eerst ca. een jaar geleden in De Werf en was toen al gecharmeerd. Intussen is Wanikan nog enorm geëvolueerd en is het - volgens mij - een pareltje geworden. De kinderen, leerkrachten en wij zelf hebben er enorm van genoten.” - Karolien Akkermans, stafmedewerker jeugdprogrammering C-mine cultuurcentrum Genk

“Visueel heel sterk met leuke verrassingsmomenten. Grappig en herkenbaar.” - Guy Olaerts, leerkracht 1ste kleuterklas Mater Dei Genk

“Deze herfstige namiddag kunnen genieten van een dromerige voorstelling! ‘t Was prachtig, en dat vonden mijn oudste kinderen ook (5 en 3)!” - Caroline Dewilde, Facebook, 31 oktober 2010

“Vandaag Wanikan gezien bij de Vieze Gasten in Gent. Bedankt Simon, Sanne, Bram, Frans en Jelle ! Moooooooooiiiiiieeeee voorstelling !!!” - Martien Buyse, Facebook, 24 oktober 2010

"Mijn dochter van 5 jaar “Ik heb nog nooit zoiets grappigs gezien!” - Nele via Facebook

“Toen de jongen de radio probeerde aan te krijgen, en de stekker niet bleek in te zitten, werd al dadelijk de teneur van het stuk duidelijk: woordeloos, sterk visueel, en redelijk absurd. Er werden kopjes en schoteltjes uit een kast gegooid (mooi stukje vangwerk van acteur Simon Dhuyvetter trouwens), er werden aardbeien gegeten, en vooral: er kwam een meisje bij, ook enkel in ondergoed met een slobbertrui.“Mama, kijk, dat is iets voor jongens en voor meisjes, zo samen.” Een hele mooie kennismaking, interactie, “dans” met beide slobbertruien, en verder vooral “creatief met trui”. Wat meteen ook verklaarde waarom die truien zo enorm slobberden. Mijn sensitieve driejarige kreeg het op een bepaald moment echter te kwaad: beide personages begonnen woordeloos te vechten, gaven elkaar duwen en stampen, en duwden elkaar op de grond. Kobe verborg zijn hoofdje in mijn schouder, met trillende onderlip: “Ze mogen niet vechten, mama, ik vind dat niet leuk. Ik wil niet meer kijken”. Nochtans zag ik rond me de andere kinderen gefascineerd kijken, ik denk dat het aan het tere hartje van de mijne lag :-p Toen ze zich iets later weer verzoenden, was het weer ok voor Kobe, en keek hij rustig verder. Het afscheid vond hij zelfs droevig, ook al gaf het meisje nog een aardbeientaart aan de jongen voor ze wegging. Of hoe hij het mooi – en uiteraard halfluid – samenvatte: “Mama, die jongen is droevig, niet omdat hij een taart gekregen heeft, maar omdat het niet leuk is als er niemand anders is om die taart mee op te eten. Dan is een taart niet zo lekker, hé.” Of hoe een kind van drie toch de essentie van een toneelstuk kan vatten.” - Gudrun op Gent Blogt, 26 oktober 2010

“Wij hebben er ook van genoten! Mijn zoontje van bijna vier heeft ook een teer hartje en kroop toch enkele keren (bij het kopjes gooien vanuit de kast en de vechtpartij) weg achter papa’s brede rug ;-) Maar op het eind was zijn conclusie: MOOI!” - Els op Gent Blogt, 26 oktober 2010